Dit is Bolivia

Daar ben ik weeeeer, beetje lang geleden dus ga heel snel over een paar dingen heen. Van La Serena een nachtje de Valle de Equi ingedoken, waar ik met een Australisch meisje een nacht op de grond van een hutje heb geslapen onder het genot van keiharde top40 muziek die in de campingdisco onder ons gedraaid werd. Wel hele mooie sterrenhemel kunnen zien, waar we tenslotte voor kwamen, en rond het kampvuur gehangen met dronken en stonede Chilenen. Van daaruit terug naar La Serena naar San Pedro, en meteen door mijn Poolse vriendin Aga de auto ingeduwd, die ze had gehuurd met de Franse Sam en Engelse David. Twee dagen de omgeving van San Pedro verkend, die echt prachtig is. Daarna met zijn 4en doorgereisd naar Salta, waar we ook (samen met Jet) voor een dag een auto hebben gehuurd om de omgeving te verkennen. Dit was een iets minder groot succes, ingebroken in de auto en drie kleine backpacks eruitgehaald. Dag camera, pinpas, fijne trui en superfijne tas. Aangifte gedaan, en ja dat gaat hier op een iets anders niveau dan in Nederland. Ten eerste konden we met moeite aangifte doen, en toen we de politieagente eindelijk zo ver hadden stond er op het aangifteformulier dat we onze spullen kwijt waren geraakt (dit omdat diefstal haar veel meer werk kostte). Uiteindelijk toch het bureau verlaten met een aangifteformulier (tien pesos moeten betalen voor een of andere stempel, dankjewel we zijn net beroofd, en achteraf zagen we aan de achterkant we dat het afgedrukt was papierbakpapier). Wel nog net voor het donker de berg met de 7 kleuren kunnen zien, erg mooi helaas helaas geen foto`s van.
Van Salta de grens over gegaan naar Tupiza, en daar met zijn 5en de tour naar Uyuni gedaan. Vier dagen in de auto, wat behoorlijk veel is, en hostels waar geen water is (wat het toilet echt tot een feest maakt). Maar echt super mooi! Hèèl veel flamingo`s in mooie meertjes gezien, maar ook een rood meer, de zoutvlakte van Uyuni, geizers, woestijnen en dorpjes waar je voor geen goud zou willen leven maar wel heel bijzonder zijn. In Uyuni zijn we een nacht gebleven, met de hoop een lekker lange douche te kunnen nemen. Maar neeneenee, in Uyuni hebben ze alleen van 8 tot 9 uur s`ochtends water. Die avond wel lekker uitgeweest en volgende dag ben ik met Sam en Jet naar Potosi gegaan. Stad op 4000 meter hoogte, wat je behoorlijk voelt. Als een stel bejaarden op zoek gegaan naar een hostel, behoorlijk vermoeiend omdat we beropwaarts moesten en Sam blijkbaar niet kan kaartlezen (beetje tegenvallend voor een mannelijk wezen). Het belangrijkste in deze stad zijn de mijnen, die nog wat hoger liggen (het motto is: als je de mijnen niet kent, ken je Potosi niet). Met een tour de mijnen ingeweest , waar de mijners nog actief aan het werk waren. Behoorlijk zwaar, vooral omdat ik precies de dag ervoor uitgekozen had om ziek te worden (maar op een paar Franse pillen kon ik wel vooruit) en we op een hoogte van 4800 m zaten. De coca-bladeren die de mijners constant naar binnen werken (ze houden het als hamsters in een van hun wangen) helpen wel tegen de hoogte, alleen verlamd het een deel van je mond wat wel weer beetje raar is. Het was heel speciaal en indrukwekkend om de mijners en hun werk te zien (ze waren verrassend genoeg blij om ons te zien, nog niet eens touristenmoe, maar zal ook wel door het water en de cocabladeren komen die we voor ze mee hadden genomen). De oudste mijner was 65 jaar, en werkte er al 40 jaar, en de jongste 14.
Meteen na de mijn doorgegaan naar Sucre, waar we weer herenigd zijn met Aga en David. Met zijn 5en een hiking tour gedaan van 3 dagen, die uitliep naar 4 dagen omdat de bussen staakten en we daardoor Potolo, onze eindbestemming, niet konden verlaten. We hebben dus 10 uur op een pleintje zitten wachten, en het enige wat er af en toe gebeurde was dat er een mannetje met ezels voorbij kwam of een kudde van 3 schapen kwam grazen op de plaza. Wel vermaakt met kaarten, en toen om 23 uur besloten een extra nacht te blijven. Onze gids heeft zich vervolgens vrolijk bezat met een of ander zelfgemaakt brouwseltje (eerst hele dorp wakker gemaakt om iemand te vinden die een winkel open wilde maken) en ons de halve nacht wakker gehouden met ladderzat geschreeuw en gesprekken met zichzelf. Volgende dag zijn wij opgestaan om een van de weinige bussen te pakken. De gids was alleen niet wakker te krijgen dus die hebben we in de kamer laten liggen, en wij hebben godzijdank een bus kunnen pakken naar Sucre. Erg bizar allemaal maar ja, dit is dus Bolivia.