Helemaal thuis in Buenos Aires

Eerste week Buenos Aires zit erop! Ondertussen verdwalen we (eindelijk) niet meer in deze stad die alleen maar opgebouwd is uit duizenden straten die allemaal precies op elkaar lijken. Daarbij is de stad één groot centrum, maar wat ik wel mis is pleintjes of marktjes waar echt wat leven is. Er gebeurd hier vrij weinig doordeweeks, pas op zondag is er echt een gezellige drukte van Argentijnen (en niet alleen toeristen).
Het hostel is helemaal prima, op een paar dingetjes na. Ik kon bijvoorbeeld het bewijs van de veilige seks van de vorige bewoner drie dagen na aankomst nog steeds onder mijn bed zien liggen. Gelukkig zijn de Brazilianen, die vakantie hadden, vandaag vertrokken (ze toverden Buenos Aires om in een Mallorca-El Arenal #2).
Gisteen de hele dag opgetrokken met twee Amerikanen uit Seattle (Tie en Tyler, echt een koppel) die mijn vooroordelen over Amerikanen helemaal hebben verandert. Ik heb echt in tijden niet zo hard gelachen om iemand (behalve om mijn vader natuurlijk). Samen met hun hebben we het enige echte stille plekje in Buenos Aires opgezocht. Heel makkelijk ging dit niet want het is terrein van de voetbalclub La Boca, en dus bewaakt. Uiteindlijk zijn we via een gat in een hek over heen brug heen gerend en naar de rivier gelopen, die echt abnormaal vies is. Daar onze picnic gestart, maar we waren nog geen 3 minuten bezig of er verscheen een auto waar allemaal geschreeuw uit kwam. Tie is er uiteindelijk heen gegaan en bood de bewaker druiven aan, maar hij had het over 'serious business'. Vervolgens liet hij zijn wapen zien dus de boodschap was wel duidelijk. Dan maar lunch met 1000 Argentijnen in een park.
Verder vallen de backpackers hier nog een beetje tegen. Het gaat grotendeels over versieren en versierd worden en heel veel potentieel materiaal zit er niet tussen. Verder worden er weinig vriendschappen opgebouwd hier, maar ik zie wel veel mensen alleen wat me wat vertrouwen inboezemd voor de rest van de reis. Op de planning staat nu voor volgende week dinsdag of woensdag een 22-uur durende busreis naar Trewel, ik begin ondertussen wel naar de natuur te verlangen.
Ik hoop dat jullie nog weten hoe de zon eruit ziet, ik ben in ieder geval nu al vergeten hoe kou aanvoelt!