Here today, gone tomorrow

Wauw, dit is officieel mijn laatste dag Zuid Amerika. Beseffen lukt nog niet helemaal, maar dat komt wel als ik morgen in New York aankom. Eerlijk gezegd nog heel weinig zin om naar Nederland terug te keren (vooral als ik hoor dat het er gaat vriezen), kijk er alleen naar uit om mijn vrienden en familie te zien, en om weer normaal uit te kunnen gaan. Ik ben ook bang dat mijn hersens niet genoeg prikkels binnen krijgen, ze gaan zich echt vervelen zonder al het mooie van Zuid Amerika. Ik kan hier echt eindeloos op pleintjes zitten en gewoon om me heen kijken zonder me te vervelend. Gelukkig zijn er weer genoeg verplichtingen in Nederland joepie.
Maar goed, ik was in Baños gebleven. Ik heb daar een hike gemaakt naar een vulkaan, en boven aangekomen was alles wat ik kon zien wit; niet de ideale dag om zoiets te doen als et bewolkt is. Dus die hele stomme vulkaan niet gezien. Volgende dag canyoning gedaan, met een touwtje naar beneden van een paar watervallen af, niet heel indrukwekkend. Mijn hostel was echt uitgestorven, dus besloot ik te wisselen voor een nachtje en de volgende dag weg te gaan. Toevallig kwam ik in dat andere hostel drie vrienden uit amsterdam tegen, en samen met een duits meisje en Nijmegenaar (die heel goed De Vieze Man van Van Kooten en de Bie na kon doen, heeft veel indruk op me gemaakt) hebben we motors gehuurd en geraft. En in de avonden uitgeweest, wat op de laatste avond uitmondde in een soort rave. Iemand had een auto met aardig grote geluidsinstallatie op de straat geparkeerd, en iedereen ging helemaal los op straat op de Zuid Amerikaanse deuntjes. Was echt heel leuk om mee te maken, en ze werden ook behoorlijk fel toen de politie er bij kwam. na een tijdje de politie uitgejouwd te hebben besloten ze er toch maar van door te gaan.
Dag erna ben ik met Sophia, het duitse meisje, naar Cuenca gegaan. We waren alletwee ziek, en eigenlijk verheugde we ons alleen maar op feesten en op het strand liggen in Montañita. Maar we wilden geen cultuurbarbaren zijn en half Ecuador overslaan, dus toen maar naar Cuenca. Cuenca was wel oké, gewoon een stad. vanuit Cuenca dag naar Nacional Park Las Cajas geweest. Daar aangekomen besloten we de langste hike te doen. De beheerder keek ons aan (hij zag twee half zieke blonde meisjes van 1.60m, één in een politie-regenjas, mijn nieuwe aankoop, en de ander in en lichtblauw regenjasje) en zei dat we misschien beter de kortere konden doen. Maar wij waren er van overtuigd dat we dit makkelijk aankonden. Dus begonnen we onze hike, die tot 3800m ging, totaal niet geacclimatiseerd, en zonder eten en met 1 liter water. Ja, niet echt het slimste wat ik heb gedaan tot nu toe. Na 20 minuten begonnen we de hoogte al aardig te voelen, en halverwege de hike voelden we ons echt onzettend high eigenlijk. Je hersens stoppen gewoon met werken en je schakelt over in de automatische piloot. Nou ja, enige wat mijn hersens deden was het herhalen van kerstliedjes. Maar ondanks dit, was het park ontzettend mooi en hebben we het uiteraard gehaald. En we hadden ook Montañita als motivatie, strand en feest plek #1 in Ecuador. Dezelfde avond nog een bus naar Guayaquil gepakt (helaas vertrouwden we de mensen van het busstation, die ons verzekerden dat er wel een bus om 4 uur s´nachts vertrok, nou mooi niet, dus uurtje liggen slapen op busstation). De bussen zijn trouwens wel tikkeltje anders hier. Ze zijn allemaal helemaal versierd, met verkleurende discolichtjes en allemaal franje-achtige troep (en ze zijn niet comfortabel). In elke bus wordt wel wat verkocht. Dat houdt in dat er iemand binnenkomt, meestal met een verschrikkelijk harde stem die echt door je koptelefoon heen snerpt, en zijn product begint aan te prijzen. Dit kan echt van alles zijn; van chocola, tot een tandenborstel met bleektandpasta. Het verkooppraatje heeft meestal helemaal niks met het product te maken; laatst deed een verkoper een goocheltrucje, probeerde toen zijn tandenborstel met bleekmiddel te verkopen, en de mensen trappen er nog in ook. Misschien hebben ze het idee dat hij ect kan toveren (het goocheltrucje was best goed moet ik zeggen, ik kwam er niet uit), en dat zijn bleekmiddel dan ook wel zal werken.
Ook hebben de mensen raar gedrag in de bussen. Opstaan voor ouderen bijvoorbeeld, dat doe je echt niet. Ik werd heel verbaasd aangestaard toen ik opstond voor een oudere vrouw, die het ook niet helemaal scheen te begrijpen. En ze hebben ook de gewoonte om muziek op hun mobiele telefoons af te spelen, zodat iedereen mee kan genieten (en nee, dat zijn niet eens de ´hangjongeren´ die dit doen). Uiteindelijk aangekomen in Montañita: kutweer. Dat was echt ontzettend teleurstellend. En ook het uitgaan was niet leuk; de muziek was verschrikkelijk (maar daar ben ik ondertussen aan gewend) maar ook al de lokale jongens en mannen waren erg vervelend. Gelukkig was ik met mijn Duitse lotgenootje en konden we ons er samen lekker aan irriteren en een grote bek terug geven, wat in je eentje toch niet zo leuk is. Maar na 3 nachten zijn we dus gevlucht. Sophia ging naar Loja, en ik ben naar Otavalo gegaan. Op de markt lekker geshopt, dagje naar Condor Park geweest, en hike gemaakt rondom Laguna Cuicocha. In Otavalo zijn de mensen heel traditioneel gekleed, zie zien er echt prachtig uit. En de meisjes krijgen ontzettend jong kinderen, 18 is wel echt normale leeftijd om kinderen te krijgen. Wel zijn ze allemaal heel verbaasd als ze horen dat ik 19 ben, en er wordt bijna altijd wel gezegd dat ze dat nooit zouden toestaan als ouders. Beetje scheef als je het mij vraagt.
Nu zit ik sinds 3 dagen in Quito. Samen met La Paz zeker de leukste en mooiste hoofstad waar ik ben geweest. De mensen zijn ontzettend aardig, veel moioie kerken, en niet te duur. Wat me wel opvalt van de Ecuadorianen, is dat ze minder intilligent over komen dan bijvoorbeeld Peruanen. Het rekenen gaat ze echt heel slecht af (ze gebruiken echt voor de meest simpele sommetjes rekenmachines, echt voor dingetjes als $2 + $1,75) en ook de weg wijzen komt altijd neer op in de richting wijzen van waar de plek zich bevindt. En gister bijvoorbeeld, in de kabelbaan naar een mirador, had een echtpaar een discussie over of we sneller naar boven gingen, of sneller naar beneden. In een kabelbaan ja, maar ze kwamen er niet uit. Ik ben wel superenthousiast over de mensen hier, ze zijn echt ontzettend aardig, verwelkomend en nieuwsgierig.
Maar goed, ik ga genieten van mijn laatste 4 uurtjes Zuid Amerika. Daarna richting New York, om daar een week te genieten met mijn maatje Zoe die ik 6 maanden niet gezien heb.
Voor de laatste keer veel liefs uit Zuid Amerika